Studia III stopnia zwane studiami doktoranckimi z roku na rok zyskują, co raz większą rzeszę sympatyków. Nie ma w tym nic dziwnego, zwłaszcza dziś, kiedy tytułem magistra pochwalić może się praktycznie, co druga osoba. A co więcej posiadanie wykształcenia wyższego w cale nie gwarantuje nam, że zyskamy dobrze płatną pracę i to jeszcze w swoim zawodzie. Dlatego też, doktorat dla osób, które wiążą swoje życie z nauką, to doskonałe rozwiązanie.
Czym jest i na czym polega procedura doktorancka? Procedura doktorancka zgodnie z rozporządzeniem prawnym składa się z kilku etapów. Pierwszym i podstawowym krokiem jest otwarcie przewodu doktorskiego. Przewód doktorski otwierany jest na wniosek kandydata.
Po złożeniu i zaopiniowaniu wniosku powoływana jest specjalna komisja egzaminacyjna, której zadaniem jest czuwanie nad prawidłowym przebiegiem poszczególnych etapów studiów. Kolejny etap to egzaminy. Pierwsze egzaminy mają miejsce tuż po otwarciu przewodu doktoranckiego. Kolejnym etapem procedury doktoranckiej są prace doktorski. Doktoranci piszą prace doktorskie przez okres minimum czterech lat. Ich prace doktorskie muszą być innowacyjne, twórcze, muszą wnosić powiew świeżości do świata nauki.
Po ukończeniu pisania, prace doktorskie są recenzowane, a następnie ma miejsce obrona. Obrona prac doktorskich jest publiczna. Oznacza to, że każdy może wziąć w niej udział i zadawać doktorantowi pytania. Po obronie doktorant pokonuje kolejny szczebel w drabinie naukowej i zyskuje tytuł doktora nauk.
Istotnie ważną rolę w całym procesie pisania prac doktorskich, licencjackich, magisterskich odgrywają promotorzy. Promotor, czyli opiekun naukowy, to osoba, której zadaniem jest kierowanie całą pracą, doradzanie, podpowiadanie, etc. To, dzięki niemu mamy pewność, że nasza praca będzie unikalna, oryginalna.